Dagelijks worstel ik met dit "probleem".
Nou ja, probleem.
Ik maak er zelf een probleem van.
Een beetje zelfreflectie op zijn tijd, is nooit verkeerd zou ik zeggen.
Toch?
Aangezien onze nachtjes wat korter zijn de laatste tijd.
Boertje-lief zit zo te struggelen met zijn kiezen.
En als ik er dan eenmaal uit ben om te troosten, negentien boekjes heb voorgelezen of man-lief een por heb gegeven (nu is het jouw beurt), denkt de baby in mijn buik, hé laat ik even kijken of ik turn talenten heb.
Salto, rek-en-strek, joehoe, poink poink, mamma!
Je wordt dan weer 's morgens wakker met het idee dat het nog 02.00 uur is.
Maar helaas, de dag is weer begonnen.
Oooh...ik lig nog zo lekker.
Nou, dan doen we toch even rustig aan vanochtend.
Een beetje bloggen, een spelletje candy crush, koffie zetten.
En oh... ik doe weer niets nuttigs!
Ja! Daar is die weer! Het nuttig voelen.
Daar komt dan weer het welbekende schuldgevoel bij kijken.
Ik wil namelijk elke dag iets nuttigs doen.
Hoe komt dat?
Ligt dat in mijn aard?
Is het genetisch bepaald?
Want wat is nuttig doen?
Is dat de was opvouwen? De kamer stofzuigen? Project werk voorbereiden voor mijn bovenbouwgroep? Een bestelling maken voor mijn Kris-zaken?
Of is dat lekker knuffelen met boertje-lief? Of lekker koffie drinken met een vriendin?
Als ik het zo opschrijf is het allemaal nuttig.
Maar oh oh, doe het maar eens.
Ik heb een start gemaakt.
Ik ben weer aan het breien. Dus ben ik èn bij boertje-lief èn ik zit op mijn kont èn ik doe wat.
(Typisch weer iets voor mij. Heel veel dingen tegelijk doen.)
En ik ga nu vanmorgen iets heel nuttigs doen. Ik ga bij mijn 92-jarige oma op koffiebezoek. Voor haar zo nuttig. En voor mij? Voor mij dus ook.
Kom boertje-lief, we gaan.
 |
| hoeveel gebreide sjaals hebben we nodig? |
wat vind jij?
